Na een lange tijd is het eindelijk weer tijd voor een nationaal blog. Ik ben een week geleden teruggekomen en had weer zin om een leuke blog voor jullie te schrijven. Goed nieuws, er staan veel nieuwe trips op de planning, dus dat betekent nog meer interessante verhalen.
Eindelijk was het zo ver; na één jaar en twee maanden mocht ik weer afreizen naar Tunesië voor twee interlands. Ja, je leest het goed, één jaar en twee maanden lang heb ik mijn team helaas niet kunnen zien omdat er de afgelopen tijd niets was georganiseerd. Maar dat terzijde, ik mocht eindelijk weer en ik keek er enorm naar uit. Het vooruitzicht om mijn teamgenoten weer te zien en om weer mooie wedstrijden te mogen spelen, was een heerlijk gevoel. Zoals gewoonlijk vloog ik weer via Parijs, maar deze keer verliep de heenreis behoorlijk hectisch. Ik zal jullie de details besparen, maar het kwam erop neer dat ik met veel vertraging, slecht weer en zonder koffer toch veilig aankwam in Tunis. Ik arriveerde om 04:00 uur in het hotel en viel meteen in slaap. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker en was het eindelijk tijd om de meiden weer te ontmoeten. Het was geweldig om iedereen weer te zien. Die dag deed ik het rustig aan, ook tijdens de training, omdat ik nog steeds vermoeid was van de reis.
We hadden nog vier dagen tot de wedstrijd, dus we hadden genoeg tijd om ons voor te bereiden. De dagen zagen er eigenlijk hetzelfde uit: training, tijd doorbrengen met de meiden, af en toe genieten van de zon of een strandwandeling maken. ’s Avonds dronken we vaak de traditionele Tunesische thee met een paar meiden en zo brachten we onze dagen door. Persoonlijk was ik echt blij toen de wedstrijd eindelijk begon. Het was immers al één jaar en twee maanden geleden dat ik voor het laatst een interland had gespeeld, dus de spanning was groot. Deze interlandperiode stonden er 2 wedstrijden gepland tegen Niger. Je vraagt je misschien af: is dat een land? Waar ligt dat? Niger is een klein land in West-Afrika. Normaal gesproken speel je zowel uit als thuis, maar vanwege de huidige oorlogssituatie in Niger was het voor ons om veiligheidsredenen niet mogelijk om daarheen te reizen. Daarom werd besloten dat we beide wedstrijden thuis zouden spelen. Ik vond het fijn dat we twee keer thuis speelden, maar het was ook aangrijpend om te beseffen dat deze meiden uit een oorlogsgebied kwamen. We wisten van tevoren dat het onze plicht was om deze wedstrijden overtuigend te winnen.
De avond voor de wedstrijd stonden de scheidsrechters ineens in de lobby, ongeveer om 21:30 lokale tijd. We moesten ons identificeren met onze paspoorten, een gebruikelijke procedure. Terwijl ik met een theeglas in mijn hand naar de groep mensen liep die er al zat, sprak de scheidsrechter me aan en vroeg: “Mag ik ook thee?” Ik antwoordde met: “Als je ons morgen een penalty geeft, krijg je van mij een kopje thee.” Ze lachte en ik ging thee halen voor de scheidsrechters. Het was een komisch moment. Nadat we ons hadden geïdentificeerd, was het tijd om te gaan slapen, want de volgende dag was het game day.
Eindelijk was het zover, game day. We speelden in hetzelfde stadion waar we vorig jaar in februari tegen Equatoriaal-Guinea hadden gespeeld, wat natuurlijk goede herinneringen opriep. Dus gingen we vol vertrouwen de wedstrijd in. Zoals gebruikelijk werden we tijdens de busreis naar het stadion begeleid door de politie, met loeiende sirenes reden we naar het stadion. Hoewel ik dit al vaak had meegemaakt, bleef het voor mij een bijzondere ervaring.
De warming-up verliep vrij chaotisch; terwijl we bezig waren, begon de scheidsrechter plotseling te fluiten. Zowel wij als het Niger-team keken verwonderd naar de scheidsrechter en begrepen niet wat ze duidelijk wilde maken. Ze floot opnieuw en zei toen plotseling dat we naar binnen moesten gaan omdat de tijd op was. Het was een vreemde situatie en ik merkte dat mijn concentratie werd verstoord. Maar dit was iets waar ik geen invloed op had, dus ik probeerde het gewoon te accepteren en we gingen naar binnen om de laatste voorbereidingen voor de wedstrijd te doen.
Toen klonk het volkslied weer, wat altijd een bijzonder moment is. En toen de scheidsrechter floot, zag ik meteen dat we, zoals verwacht, veel sterker waren. Hoewel we in de eerste helft niet goed speelden, kwamen we zonder zelf in de problemen te komen toch op een 2-0 voorsprong. In de rust werd ons verteld dat we ons eigen spel moesten spelen en ons ritme moesten verhogen om Niger uit te elkaar te spelen. Dat lukte, want we scoorden al snel de derde en vierde goal. Toen kwam er een penalty-moment en ik stond eigenlijk als tweede op de lijst om de penalty te nemen. Maar mijn collega-spits gunde me de bal en ik mocht mijn eerste doelpunt maken. Het was een opluchting om te scoren, vooral tegen zo’n team. Ik hoefde niet lang te wachten op mijn tweede goal en daarmee de 6-0. Die goal kreeg ik van mijn kamergenoot Chirine, dus we waren allebei erg blij. Toen rook ik natuurlijk een hattrick en hoewel de wedstrijd al lang beslist was, was ik nog steeds erg hongerig om mijn derde doelpunt van de middag te maken. Dat lukte, ik kreeg een mooie steekpass van Chirine en stond één-op-één met de keeper. Ik ging links langs haar en schoot met links van dichtbij binnen. Het was 7-0 en ik was natuurlijk super blij. Ik had namelijk mijn allereerste hattrick voor Tunesië gescoord. Kort daarna floot de scheidsrechter af.
Na de wedstrijd gaf ik een aantal interviews en nam ik foto’s met supporters. In de bus was het één groot feest omdat we goede zaken hadden gedaan. Mijn dag kon niet meer stuk. Iedereen was opgewekt en blij voor mij. Ik bedankte mijn collega-spits nogmaals voor het laten nemen van de penalty en toen arriveerden we in het hotel. We aten, dronken natuurlijk weer thee en daarna was het tijd om te gaan slapen.
De dag na de wedstrijd was een beetje een saaie dag, we liepen uit en de meiden die minder hadden gespeeld, trainden apart. De dagen daarna verliepen eigenlijk hetzelfde als alle andere dagen en je merkte dat de druk al wat afnam, omdat we met 7-0 hadden gewonnen. Toen was het tijd voor de tweede wedstrijd. Eigenlijk verliep alles hetzelfde als de eerste wedstrijd. We stonden in de line-up en ik zag dat er een paar andere meiden van Niger in de basis stonden ten opzichte van de vorige wedstrijd. Ik zag dat de keeper een andere was en dat ze nauwelijks noppen meer onder haar schoenen had. Het raakte me meteen en ik dacht eraan om haar na de wedstrijd een paar van mijn schoenen te geven. Het liet me het harde contrast tussen arm en rijk in de wereld zien. Dit maakte me nog dankbaarder dat ik in Nederland ben geboren, maar ook extra dankbaar dat ik voor Tunesië speel, want daardoor kan ik deze momenten ervaren en zien.
De wedstrijd begon en het spelbeeld was vergelijkbaar, maar ze zochten meer fysieke duels. Dit leidde tot meer overtredingen. De coach had ons heel duidelijk gemaakt dat niemand een kaart mocht krijgen. Dus ik hield wijselijk mijn mond, maar nadat de scheidsrechter in mijn ogen weer een verkeerde beslissing nam, kon ik het niet laten om te protesteren. Ze begon meteen over een gele kaart gelukkig kreeg ik die niet. Ik scoorde eigenlijk al heel snel de 0-1 en al gauw was het 0-3. We eindigden de eerste helft met 0-3. Kort na rust mocht ik ook de 0-4 maken, mijn tweede doelpunt. De wedstrijd werd met de minuut grimmiger door enkele speelsters van Niger. Uiteindelijk scoorden we ook de 5-0. Vlak voor het einde kregen we nog een penalty tegen en die werd benut door Niger. De eindstand was dus 1-5. Hiermee plaatsten we ons voor de volgende ronde en tevens de laatste ronde voor de kwalificatie voor de Afrika Cup. In november spelen we weer twee wedstrijden tegen Congo, wat twee zeer belangrijke wedstrijden zullen zijn. Daar kijk ik natuurlijk erg naar uit.
Maar eerst is het tijd om weer naar Nederland te gaan. De vluchten verliepen gelukkig goed deze keer, maar mijn koffer bleef wederom in Parijs achter. Ik zal hem een dag later opgestuurd krijgen. Inmiddels hebben we helaas verloren van Fortuna Sittard op zondag en staat mijn oude club FC Twente op het programma op vrijdag. De focus ligt nu natuurlijk daar. Voor de volgende interlandperiode spelen we twee keer tegen Ivoorkust en zal ik ook een wedstrijd daar gaan spelen. Dit is de eerste ronde van de kwalificatie voor de Olympische Spelen. Het wordt dus een belangrijke en spannende periode wat betreft het nationale team. Maar zoals ik al zei, eerst FC Twente op vrijdag, stap voor stap.
