Ik ben sinds vrijdagavond terug in ons koude landje. Eigenlijk komt het besef nu pas van wat er allemaal is gebeurd. Het is gewoon gelukt, wij nemen deze zomer deel aan de Afrika Cup, om ons land te vertegenwoordigen. Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer kippenvel, mijn droom om een eindtoernooi te gaan spelen gaat in vervulling deze zomer. Het is niet alleen voor mij een droom die uitkomt maar we hebben ook geschiedenis geschreven. De laatste keer dat Tunesië deelnam aan de Afrika Cup was namelijk 14 jaar geleden. Hoe bijzonder is het dat wij ons na al die jaren weer gekwalificeerd hebben. Wie had dat ooit gedacht… Het is echt onbeschrijfelijk wat er de afgelopen 12 dagen gebeurd is.
Onze thuishaven is Tunis, dit was ook de plek waar we verzamelden. Er stonden twee ontzettende belangrijke wedstrijden op het programma tegen Equatoriaal-Guinea. We hadden ons zo goed als mogelijk voorbereid. Met het team hebben we beelden gekeken die beschikbaar waren maar we gingen van eigen kracht uit. We wisten niet precies wat we konden verwachten maar met alle voorbereidingen waren we er zeker klaar voor. Het was een prachtige dag, de zon scheen en iedereen was klaar om deze wedstrijd te spelen. Al binnen 10 minuten kwamen we op een 1-0 voorsprong, dit gaf het team een boost. We scoorden de 2-0 en kort daarna ook de 3-0. Vlak voor rust kreeg de tegenstander een rode kaart en we gingen de rust in met een gunstige ruststand. De opdracht voor de tweede helft was duidelijk, meer goals maken en de 0 zien te houden. Dat lukte, ik scoorde de 4-0 en de 5-0. Dat was ook de eindstand. De sfeer was geweldig na de eerste wedstrijd maar we beseften ons heel goed dat het Afrika Cup ticket nog niet veilig gesteld was. We moesten nog een returnwedstrijd met andere omstandigheden spelen.
De dag na de eerste wedstrijd reisden we af naar Equatoriaal-Guinea. We verbleven in Malabo. We hadden een overstap in Marokko, het was een enorm lange reisdag maar om 08:00 landden we dan eindelijk in Malabo. Ik was natuurlijk erg benieuwd naar het land. Dit is pas echt Afrika. Equatoriaal-Guinea ligt in het midden van Afrika even voor de beeldvorming. Ik stapte het vliegtuig uit en ik zag al direct veel groen, het leek op de jungle. Om 08:00 was het al zo warm dat het voelde alsof ik in de sauna stond. De luchtvochtigheid was enorm hoog en de zon scheen nog niet eens vol omdat het nog zo vroeg was. Dat beloofde wat. We verbleven in een hotel vlak bij het vliegveld. Nu ben ik pas echt in Afrika dacht ik. Er waren bananenbomen, papaja bomen en er liepen overal reptielen die leken op salamanders. De mensen daar waren erg vriendelijk en gastvrij. Ook de kinderen daar waren zo dankbaar en puur. Dat was echt prachtig om te zien.
We hadden twee trainingen om te wennen aan de warmte en om ons voor te bereiden op de returnwedstrijd. Wennen aan de warmte was voor mij wel even nodig. De luchtvochtigheid was altijd rond de 80% en het was er 40 graden. Dat was voor mij natuurlijk echt even schakelen vergeleken met Nederland. De wedstrijddag was aangebroken en we wisten wat we moesten doen. Onder leiding van de lokale politie werden we naar het stadion begeleid. Het ticket kregen we immers niet cadeau, dus we moesten aan de bak. Gelukkig kwamen we ook nu vrij snel op een 0-2 voorsprong. De ruststand was 1-2 in ons voordeel. Het was onwijs warm, iedereen had er last van maar we moesten door. De tweede helft was lastig, we verloren in de laatste minuut met 3-2… Dat was enorm zonde, maar ons doel hadden we behaald.
WIJ GAAN NAAR MAROKKO!!! Bij het laatste fluitsignaal ging ik op de grond liggen om lucht te krijgen en het besef kwam langzaam samen met tranen van geluk. Terwijl ik op de grond naar lucht zocht besefte ik pas dat we het gewoon gedaan hadden. We hebben ons ticket voor de Afrika Cup bemachtigd. Achteraf hoorde ik dat het 45 graden was met een luchtvochtigheid van 80%, wat echt bizar is. Ik moest echt eerst bijkomen. We hadden na de wedstrijd bijna geen tijd om te genieten, want ons vliegtuig stond al klaar om te vertrekken naar Kameroen. De vlucht ging via Kameroen en Marokko door naar Tunesië. Bijna 24 uur later landen we op Tunis airport. De pers en een aantal belangrijke mensen van de Tunesische voetbalbond stonden ons daar op te wachten. Het was een mooi moment, niet alleen voor ons als team maar voor heel Tunesië en het Tunesische vrouwenvoetbal. Na 14 jaar is afwezigheid is Tunesië terug op de African Nations Cup. Ik ben zo trots, blij en dankbaar dat dit gelukt is en ik kan niet wachten tot we naar Marokko kunnen. Nu ik terug ben mag ik nagenieten en ligt de focus natuurlijk ook weer bij mijn club Excelsior.
Sometimes dreams do come true…
