Het is vandaag 7 december 2023 en om precies te zijn is het 07:25 terwijl ik deze blog schrijf. Ik schrijf vanuit het vliegtuig onderweg naar Tunis, Tunesië. We zijn namelijk vannacht om 03:15 vertrokken om terug te reizen vanuit Congo-Brazzaville. Maar natuurlijk zal ik starten bij het begin van deze bijzondere trip.
Het was eindelijk tijd voor onze laatste twee kwalificatiewedstrijden voor de Afrika Cup tegen Congo. Een super spannende periode, want we konden ons voor de tweede keer op rij kwalificeren voor dit toernooi. We speelden een keer in Tunesië en een keer in Congo. We verzamelden op maandag zoals gewoonlijk allemaal in het hotel in Tunis waar we altijd verblijven. Donderdag stond de thuiswedstrijd op het programma. De dagen daarvoor stonden in het teken van samen trainen, beelden bekijken, onze eigen wedstrijden analyseren en natuurlijk resultaten behalen. Het was in Tunesië ongeveer 24 graden, wat echt fantastisch voetbalweer was. Van Congo wisten we niet echt goed wat we konden verwachten, want de beschikbare beelden van hen waren met de telefoon gefilmd. Dus je kunt je wel voorstellen dat het geen fraai beeld was. Des te lastiger was het natuurlijk inschatten wat we konden verwachten, maar een ding wisten we wel: cadeau zouden we dit ticket absoluut niet krijgen. Wat ik zelf verwachtte, is dat ze, zoals de meeste Afrikaanse teams, fysiek en snel zouden zijn en voetbaltechnisch iets minder.
Wat ook goed is om te vertellen, is dat het in Congo op dit moment extreem warm is. Het is er gemiddeld 31 graden, de zon is nog warm en de luchtvochtigheid is ook vaak rond de 70%. Dit betekent dat het voor mij en mijn teamgenoten, die het minder gewend zijn, extreme omstandigheden zijn omdat je zuurstofinname gewoon stukken minder is. Daarom was het zaak dat we de wedstrijd in Tunesië al zouden beslissen, zodat we een goede uitgangspositie zouden hebben in Congo. Iedereen wist wat we moesten doen, en we waren er klaar voor. De taak was helder: 1 winnen en 2 zoveel mogelijk doelpunten maken, en het liefst geen doelpunt tegen krijgen.
De meiden van Congo vond ik ogenschijnlijk niet extreem groot en sterk, maar ik kan inmiddels vertellen dat dat niets zegt. De wedstrijd begint en we zijn eigenlijk meteen al veel beter voetballend. Zij spelen veel harde duels en lange ballen, zoals verwacht. We komen op een 1-0 voorsprong en dat is verdiend. We zeggen meteen tegen elkaar niet stoppen maar doorgaan. Ik roep nog hard naar mijn teamgenoten: “more goals” en ze moeten lachen. We spelen bij momenten echt goed voetbal, en dan vallen ook de 2-0 en de 3-0. We gaan de rust in met een prima 3-0 voorsprong. De tweede helft is het spelbeeld eigenlijk hetzelfde en het wordt 4-0 en zelfs ook 5-0. Ik pik ook nog lekker een doelpunt mee, en dat voelt heerlijk. Toen brak het laatste kwartier aan, en we krijgen een onnodige goal tegen vanuit een corner. Dat was zonde! We waren een beetje in de war en Congo deed er een tandje bij. Toen viel ook kort daarna de 5-2. Dat werd ook de eindstand. We winnen overtuigend, alleen toch is het een smetje dat we twee tegendoelpunten hebben gekregen. Anderzijds konden we toch zeker met vertrouwen afreizen naar Congo.
De dag na de wedstrijd stond in het teken van herstel, maar ook al een beetje denken aan de lange reis die we tegemoet gingen. We hadden namelijk een enorm lange reis voor de boeg. Inmiddels was ik in veel landen geweest, maar deze reis voelde toch wat anders. Dit komt omdat Congo-Brazzaville grenst aan de Democratische Republiek Congo. Daar is al jarenlang een oorlog bezig, dus dat vond ik best spannend omdat ik geen idee had wat me te wachten stond op het gebied van veiligheid. Wat ik wel wist, is dat we natuurlijk niet zomaar zouden afreizen naar een land als het mogelijk onveilig zou zijn, maar toch, je weet het immers maar nooit.
We vertrokken zaterdag 2 december naar het vliegveld. We vlogen van Tunis naar Casablanca waar we een overstap hadden. Daarna vlogen we door naar Congo-Brazzaville. Van Tunis naar Casablanca was het drie uur vliegen. Dit is langer dan gemiddeld, want Marokko vliegt namelijk niet over Algerije en daardoor moesten we eromheen. Hierdoor duurde het dus langer. Aangekomen op het Mohammed V Airport in Casablanca moesten we ongeveer zeven uur wachten voordat onze vlucht vertrok naar Congo. Het was ontzettend pittig, maar het zwaarste moest nog komen, want het was maar liefst 7,5 uur vliegen naar Congo vanaf Casablanca. We hoopten te kunnen slapen in het vliegtuig, maar helaas ging dat feest niet door. Er waren veel mensen ziek geworden aan boord en iedereen had daar last van, ook hadden we veel turbulentie, wat voor mij ook niet meehielp. Na 7,5 uur vliegen waren we dan eindelijk aangekomen op Maya Maya Airport in Congo-Brazzaville. Iedereen was echt helemaal kapot, we liepen het vliegveld binnen, en eigenlijk voelde ik op dat moment al de extreme hitte. Het voelde alsof je de sauna binnen liep. Overal stonden planten en bomen, dat was wel erg sierlijk, bijzonder en typerend voor dit soort landen. We moesten dan nog door de paspoortcontrole, wat redelijk snel ging gelukkig.
En toen was het wachten op onze koffers. Nu is het vaker gebeurd dat er koffers kwijt zijn geraakt en niet meer zijn teruggekomen, dus wat had ik deze keer gedaan? Een airtag in mijn koffer gedaan, zo kon ik bij aankomst direct zien dat mijn koffer mee was gekomen, gelukkig. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen… Inderdaad, er waren van maar liefst 6 meiden geen spullen meegekomen. Ook waren materialen, een medische koffer en een deel van het eten wat onze chef-kok mee had genomen, ook in Casablanca blijven staan. Achteraf bleek dat ze die pas terugkregen als we weer weggingen, dus er moesten voetbalschoenen, scheenbeschermers en keepershandschoenen ergens vandaan getoverd worden…
Gelukkig was het vliegveld op 1 minuut rijden naar het hotel waar we verbleven. Voor je beeldvorming: het is dan 5 uur in de ochtend. We hebben bijna 24 uur gereisd, wat echt bizar is. De kamers werden verdeeld, en dan ga ik gauw douchen, en toen ik klaar was zag ik dat het gewoon licht was geworden inmiddels. De volgende morgen werd ik erg vroeg wakker, helaas, en mijn hele lichaam voelde ontzettend zwaar.
Gelukkig stond er alleen een rustige training gepland, want we hadden tenslotte maar twee dagen voor dat we weer zouden spelen. Dus we moesten vandaag extra aandacht besteden aan het herstel natuurlijk. We waren aan het wachten op de bus die ons naar de trainingslocatie zou brengen, maar in Afrika gaan dingen soms even anders dan je denkt, dus de bus kwam niet opdagen. Wat betekende dat we buiten rondom het hotel de reis er een beetje uit hebben gejogd, en we de gym in gingen. We moesten er zelf ten slotte maar het beste van maken.
De dag voor de wedstrijd was een dag zoals we dat altijd doen, we hadden nabespreking van onze thuiswedstrijd en een tactische training. We trainden in het stadion waar we ook hebben gespeeld. Het was een groot stadion en het veld was kunstgras, helaas niet van de beste kwaliteit. We deden een korte training met wat laatste tactische dingen voor de wedstrijd. Ik ging tijdens dat uurtje werkelijk helemaal kapot, niet omdat de training zo zwaar was maar omdat het zo ontzettend warm was. De zon scheen volop. Het was 34 graden en de luchtvochtigheid was weer rond de 70%. We trainden op het tijdstip van de wedstrijd, dus dit was ook wat we tijdens de wedstrijd konden verwachten. Om eerlijk te zijn maakte ik me daar wel een beetje zorgen over omdat ik de vorige keer tegen Equatoriaal-Guinea een heatstroke heb gehad nadat het ook zo warm was. Maar goed, ik had me maximaal voorbereid op deze wedstrijd dus het moest wel goedkomen. Mijn missie was natuurlijk helder en daarvoor zou ik echt tot het uiterste gaan.
Op de wedstrijddag deden we niet veel behalve de wedstrijdbespreking, ik ben die dag veel buiten geweest puur en alleen om te voelen, te wennen en te ademen. Ik deed ademhalingsoefeningen en tot mijn grote verbazing begon het te regenen. Niet een beetje regenen maar 45 minuten lang keiharde stromende regen en wat gebeurde er. Het koelde af, wat was ik blij. Ik wist namelijk nu dat het wel goed ging komen want de extreme warmte was voor even afgenomen. We gingen met veel vertrouwen naar het stadion toe om de klus te klaren.
We stonden in de catacombe om het veld op te gaan, en iedereen was er klaar voor. Er waren best wat supporters die verrassend veel lawaai maakten en we wisten het: we stonden dan wel met 3 doelpunten verschil voor, maar cadeau gingen we het hier niet krijgen vandaag. We waren aan het wachten op de arbitrage en het duurde maar en het duurde maar. Tot er uit het niets allemaal geschreeuw en lawaai uit de scheidsrechter kleedkamer kwam. Allerlei mensen begonnen zich ermee te bemoeien, en ondertussen stonden wij maar te wachten. Wat uiteindelijk bleek, is dat Congo verschillende namen had omgewisseld. De reden hiervan is over te discussiëren. De mensen van de CAF en FIFA waren ziedend, en uiteindelijk moesten we de verificatie weer volledig overdoen voor beide teams. Dit resulteerde erin dat we 15 minuten later startten.
Toen was het dan eindelijk zover, we konden beginnen. We kwamen meteen hoog onder druk te staan, en door de vele regenval was het veld eigenlijk onbespeelbaar geworden. Overal lagen plassen water, het was eigenlijk gekkenwerk. Maar goed, we hadden geen keuze en door het ruige spel van Congo werd het een waar gevecht. We kwamen op 1-0 achterstand en dat betekende dat zij nog maar 2 doelpunten nodig hadden voor een eventuele verlenging. Ik dacht: het zal ons toch niet gebeuren… We gingen de rust in met de 1-0 achterstand en iedereen was erg opgefokt. De trainers brachten ons tot bedaren en we moesten gewoon ons eigen spel gaan spelen ondanks het veld, niet laten beïnvloeden door hen. Met die opdracht gingen we de tweede helft in en nog geen 5 minuten later kan ik de bal vrij intikken na een mooie aanval over onze rechterkant. GOAL! Er ontstond een ware explosie van vreugde. Iedereen was echt door het dolle heen, en dat had natuurlijk ook met enige opluchting te maken, want mijn doelpunt was niet alleen de gelijkmaker maar natuurlijk hadden we ze ook weer op 3 doelpunten verschil gezet. Na mijn doelpunt ren ik naar de bank om het shirt van mijn teamgenoot te pakken en om dat aan iedereen te laten zien. Ze is helaas geblesseerd geraakt in de thuiswedstrijd. Het was een mooi moment om haar een hart onder de riem te steken. Achteraf hoorde ik dat ze er emotioneel van is geworden. Dat maakt sport zo mooi.
Op dat moment wist ik het, wij gaan naar de Afrika Cup. We hebben toen de wedstrijd op de juiste manier uitgespeeld en ikzelf ging er in de 80e minuut ongeveer uit. De extra tijd was verstreken en toen floot de scheidsrechter af. HET WAS ONS GELUKT!! Iedereen rende het veld in en vloog elkaar in de armen. Iedereen was natuurlijk in volledige extase. We hadden ons voor de tweede keer op rij en de derde keer in de historie geplaatst voor de Afrika Cup of Nations. We zongen, we dansten; het was een prachtig moment om mee te maken. Eigenlijk, terwijl ik dit schrijf, besef ik nog niet helemaal dat we dit samen hebben bereikt. We gingen terug naar het hotel onder begeleiding van politie en mijn kamergenoot hing met de Tunesische vlag uit het raam. De mensen uit Congo zwaaiden en klapten voor ons. Dat ze ons toejuichten was echt wel een bijzonder moment natuurlijk. Het was één groot feest in de bus en dat zette we natuurlijk voort in het hotel.
The day after hing er natuurlijk een heerlijke sfeer, maar ook opluchting. We hadden enorm geluk gehad met het weer, want de dag na de wedstrijd was het weer extreem warm. Alsof het zo moest zijn. We hadden nog een volledige dag in Congo voordat we weer terugvlogen naar Tunesië. We gingen erop uit, wat ik echt superleuk vond, want ik was natuurlijk super benieuwd naar het land zelf. We reden naar een rivier die Congo-Brazzaville en de Democratische Republiek scheidt; dat was wel echt prachtig en bizar tegelijk. Als je bedenkt dat aan de andere kant van die rivier elke dag mensen om het leven komen door de oorlog die daar al enige tijd gaande is. Daarna reden we door naar het centrum van Congo; het was eigenlijk een hele lange straat met allerlei zijstraatjes, en overal waren kraampjes, winkeltjes en eettentjes. Het zag er echt gezellig uit. We werden afgezet op een rustiger stukje, want het was echt heel erg druk. Voor onze veiligheid moesten we onze belangrijkste spullen opbergen en uit het zicht halen. Toen we werden afgezet, begonnen er al mensen ons toe te roepen en te volgen. We vielen natuurlijk best wel op, dus moesten we wel even alert zijn. Uiteindelijk viel het, wat mij betreft, in alle opzichten mee. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Overal waren kraampjes met de meest prachtige schilderijen en beeldjes die ze met de hand maakten van allerlei soorten hout. Ik was helemaal in mijn element, en ik kon eigenlijk alles wel meenemen. Na een uurtje gingen we weer terug naar het hotel en genoten we de rest van de middag nog heerlijk aan het zwembad in de zon.
We vlogen die nacht/ochtend om 4:40, dus dat hield in dat de meesten niet hadden geslapen. We vertrokken rond 03:00, want het vliegveld was letterlijk aan de overkant van het hotel. We kwamen er daar helaas achter dat onze vlucht vertraagd was. Het was er zo rustig dat alles redelijk snel ging; de staf had namelijk al onze bagage al ingecheckt. We moesten maar liefst door drie securitychecks. De laatste was bij de gate, en echt alles werd gecontroleerd, en dat werd heel uitgebreid gedaan. We vlogen van Brazzaville naar Kinshasa, dat is de Democratische Republiek Congo. Daar gingen er mensen uit en kwamen er weer nieuwe mensen in. Vanaf daar gingen we weer naar Casablanca; die vlucht duurde 8,5 uur deze keer. Door de vertraging moesten we opschieten om de aansluitende vlucht te halen, maar dat was gelukt, gelukkig. Nu was het nog 3 uurtjes, en gelukkig waren we dan eindelijk in Tunesië, want ik had weer niet geslapen.
Toen we aankwamen in Tunesië was iedereen natuurlijk erg moe. We werden opgewacht door wat pers en kregen bloemen. We kwamen aan in het hotel, en toen moest ik mijn koffer weer opnieuw inpakken voor de reis naar Nederland de dag erna (vrijdag 8 december). Toen ik aankwam in Nederland had ik de zaterdag om te herstellen van alles. Die dag ben ik gaan zwemmen en zoveel mogelijk rust gepakt want die dag erna stond er een superbelangrijke wedstrijd met Excelsior op het programma tegen Heerenveen. Dit was ook de laatste voor de winterstop.
Ik ben echt mega dankbaar, trots en blij dat we deze prestatie hebben behaald en dat ik belangrijk heb kunnen zijn met 7 doelpunten in de kwalificatiereeks, en daarmee ben ik tweede geworden op de topscorerslijst van de kwalificatie. We hebben het seizoen geweldig afgesloten door van Heerenveen te winnen met 2-1. Ik ben super trots op het team, en ik ben blij dat ik het team heb kunnen helpen met een doelpunt. Nu is het tijd voor rust en reflectie om alles even te laten bezinken en om ook echt te kunnen genieten van wat ik heb meegemaakt en behaald. Want na de winterstop staat de kwalificatie voor de Olympische Spelen op het programma, thuis en uit tegen Marokko. De eerste droom is werkelijkheid geworden, en nu gaan we heel hard werken om ook een stap dichter bij mijn Olympische droom te komen; daarvoor moeten we eerst Marokko zien te verslaan.
One day at a time…
