Waar moet ik beginnen is eigenlijk het eerste wat in mij opkomt. Ik ben namelijk ruim anderhalve maand weggeweest en in die periode is er zo gigantisch veel gebeurd. Ik weet daarom ook eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen, dus begin ik logischerwijs natuurlijk bij het begin. In deze tweedelige blog ga ik je vertellen over mijn avonturen op de Afrika Cup in Marokko.
Voor mij was dit mijn allereerste grote eindtoernooi in mijn carrière. Ik had eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Ik besloot om het allemaal op me af te laten komen en er gewoon helemaal open in te gaan. Ik keek er ontzettend naar uit, maar eerst hadden we natuurlijk onze voorbereiding. 9 juni was de dag dat ik zou afreizen naar Tunesië, daar hadden we namelijk eerst een voorbereidingstrainingskamp die ongeveer twee en een halve week zou gaan duren. Het was super leuk om alle meiden weer te zien na een relatief lange periode. De laatste keer was namelijk eind februari toen we ons kwalificeerden ten koste van Equatoriaal-Guinea. Dit trainingskamp was dus erg belangrijk, hier moesten we echt de puntjes op de i gaan zetten voor het toernooi. Bij aankomst in Tunesië was het al aardig warm. Het was ongeveer 30 graden en het liep iedere dag eigenlijk alleen maar op. Tot zelfs 42 graden, wat natuurlijk voor mij ontzettend warm was. Vooral als je daarin moet spelen. De eerste dagen waren dan ook best pittig, omdat we twee keer per dag trainden en in combinatie met de warmte was het echt even wennen. Ik merkte na een dag of 4 dat mijn lichaam ging wennen aan de warmte en dat voelde ik ook tijdens de trainingen. Voor mijn gevoel werd ik steeds fitter. Na iedere training waren we net op tijd voor de zonsondergang. Het uitzicht vanuit mijn kamer was echt perfect voor de zonsondergang. Iedere dag nam ik even een momentje op het balkon om te genieten van de prachtige zonsondergang.
Naast het trainen was het vooral bespreken of rusten. We mochten ook in de ochtenden vaak even zwemmen, maar niet te lang omdat de zon al vaak te warm was. Dat maakte het soms ook wel eens een beetje saai, omdat iedere dag vaak nagenoeg hetzelfde was. Het klinkt cliché, maar ook dat hoort er natuurlijk bij. We speelden een oefenwedstrijd tegen een jongens team, we verloren die wedstrijd, maar voor ons was dit het begin. Hier konden we op door gaan bouwen samen. De dag na de wedstrijd hebben we om 07:00 in de ochtend onze uitloop training gedaan op het strand. Daarna mochten we natuurlijk nog een duik nemen en dat was heerlijk.
Dit was het einde van het eerste blok van het trainingskamp. We hadden nu drie dagen vrij. Dat hield in dat de meiden die in Tunesië wonen naar huis gingen en wij de meiden die in Europa wonen hier in het hotel verbleven. Een kleine mini vakantie kan je het wel noemen en daar keek ik echt ontzettend naar uit. De komende drie dagen stonden in het teken van opladen en even genieten om uiteindelijk weer fris en opgeladen aan het tweede deel van het trainingskamp te beginnen. Het waren drie hele fijne dagen, we genoten van de zee, strand, zon en heerlijk eten. Ook bezochten we de welbekende ‘souk’ in Tunis. Een souk is eigenlijk een grote markt waar je echt van alles kunt kopen. Denk dan bijvoorbeeld aan kleding, sieraden of etenswaren. Ik vind de souk altijd erg super leuk om te bezoeken, door alle leuke kraampjes. Het waren drie super fijne en gezellige dagen en ik voelde me echt weer helemaal opgeladen. Ik had echt weer zin om weer aan de bak te gaan.
De mini vakantie zat erop en het was weer tijd om het trainingskamp te hervatten. We gingen nu minder intensief trainen de laatste dagen, omdat we steeds korter op het toernooi zaten natuurlijk. Het eerste deel stond echt in het teken van fysiek fit worden en het tweede deel was puur onderhouden en lag de focus meer op tactiek. We trainden wel nog twee keer per dag eigenlijk alleen was het dan dus rustiger. We speelden na 2 dagen weer een oefenwedstrijd tegen een jongens team. Ik scoorde de eerste goal voor ons. Uiteindelijk verloren we helaas met 2-1. De dag na de wedstrijd hadden we een teamuitje.
We gingen met het hele team de stad Hammamet bezoeken. We gingen daarheen met de bus en hebben daar met elkaar een wandeling gemaakt bij de haven. Je kon souvenirs kopen of gewoon genieten van de omgeving. Vervolgens zijn we met elkaar gaan eten bij een heel schattig restaurantje. We werden echt onwijs lief onthaald en hebben lekker gegeten. Dit teamuitje was echt even goed voor ons allemaal, want het is niet niks om iedere dag echt op elkaars lip te zitten en dat voor al meer dan twee weken. Daarbij hebben we nog een hele tijd te gaan samen.
Er stond nog een oefenwedstrijd op het programma voordat we zouden afreizen naar Marokko. De tegenstander was Senegal. Dit was de echte test om te kijken hoe we ervoor stonden. Senegal is op papier iets sterker dan wij, dus ik was echt onwijs benieuwd hoe wij het gingen doen. We speelden 442 en ik stond in de spits. De voorbereiding was een beetje chaotisch, onze teammanager was aangevallen door een wilde hond en de kleedkamer had geen airco waardoor we ons moesten omkleden in 40 graden. Ik werd even niet helemaal lekker, omdat het zo warm was. Tijdens de warming-up hadden we tijd om te wennen aan de warmte en dat was ook wel echt nodig. Voordat we konden beginnen moesten we weer erg lang wachten op Senegal, omdat die meiden allemaal ijzeren noppen aan hadden getrokken terwijl het veld kurk en kurkdroog was. Dus dat was natuurlijk veel te gevaarlijk, zij moesten dus hun schoeisel wisselen van de scheidsrechter. We begonnen sterk aan de wedstrijd en hadden een paar kleine kansjes. Ik merkte eigenlijk al vrij snel dat we iets beter waren, dus dat gaf vertrouwen. We gingen met 0-0 de rust in en eigenlijk was het plan om hiermee door te gaan en we moesten onszelf echt gaan belonen met een goal. De tweede helft werd het wat harder qua duels. Senegal ging uit een ander vaatje tappen wat uiteindelijk resulteerde in een vechtpartij op het veld. Ik was net gewisseld gelukkig, toen het helemaal escaleerde. Een speelster van Senegal blesseerde een speelster van ons. Ze lag op de grond en ineens stond ze op om verhaal te halen bij de speelster van Senegal. Op dat moment rent onze bank en de bank van Senegal ook het veld in. Ik weet eerlijk gezegd niet wat me overkomt, maar ik besluit om de bank van Senegal maar tegen te houden. Tevergeefs natuurlijk, want ze rennen gewoon langs me heen. Ik heb dit echt nog nooit meegemaakt, uiteindelijk kan onze trainer de boel sussen en moeten we de wedstrijd nog afmaken. De wedstrijd eindigt in 0-0, maar we hebben bij vlagen echt goed voetbal laten zien, dus dat belooft veel voor het toernooi. Ik hoop dat we Senegal niet treffen in het toernooi, want die hebben na vandaag nog wel een appeltje met ons te schillen en andersom natuurlijk ook.
Dit jaar werd ik 25 terwijl ik op trainingskamp was. We zaten met een groepje meiden bij mij op de kamer en om 00:00 zongen ze voor me en hadden ze allemaal cadeautjes voor me. Echt onwijs lief van ze. Het was ook best gek om daar jarig te zijn aangezien je normaal al je dierbaren bij je hebt. Die ochtend werd ik natuurlijk door iedereen gefeliciteerd, we mochten in de ochtend even zwemmen en in de middag hadden we de hersteltraining. Het was een fijne verjaardag, alleen merkte ik door de dag heen dat ik de mensen in Nederland heel erg begon te missen. Dat was echt even moeilijk omdat je juist op je verjaardag de mensen van wie je houdt om je heen wilt hebben. De dag vloog tegelijkertijd ook voorbij, tijdens het diner kreeg ik een taart en hebben ze allemaal voor me gezongen, dus dat was natuurlijk leuk. Een verjaardag die ik niet gauw ga vergeten. De dag erna was het eindelijk zover, we gaan naar Marokko vliegen. We kregen overdag nog de mogelijkheid om even wat boodschappen te halen bij een supermarkt als je dat nodig had. Daarna konden we nog even zwemmen en daarna was het echt tijd om de koffer in te pakken en om naar het vliegveld te gaan. Dit is het einde van de eerste blog. In de tweede blog neem ik jullie mee als ik arriveer in Marokko.
