De euforie was groot nadat we doorgingen naar de kwartfinale. Onze volgende tegenstander werd Zuid-Afrika. Een van de titelkandidaten kan je wel zeggen. Het was een enorm belangrijke wedstrijd. Niet alleen om door te gaan in het toernooi, maar de winnaar had ook een ticket voor het WK te pakken. Dat is natuurlijk de absolute droom om met Tunesië deel te nemen aan het WK. We speelden de kwartfinale in Rabat. Dat betekende dat we een extra reisdag hadden. Ik vond het persoonlijk wel fijn om even naar een andere omgeving te gaan, omdat we natuurlijk al een tijdje in Casablanca verbleven. Het was de tweede dag na de wedstrijd van Kameroen, dus iedereen was erg moe. De busreis duurde anderhalf uur naar ons nieuwe hotel. Dat was natuurlijk prima te doen, wel was het een verrassing hoe het hotel zou zijn. We reden door de straten van Rabat en hoe gek het ook klinkt herkende ik de straat. Ik was een beetje verbaasd, want ik was pas één keer eerder in Rabat geweest. Daarom kon ik me het bijna niet voorstellen dat ik dingen herkende. Niks bleek minder waar, we stapten de bus uit en het kwartje viel bij mij. Dit was precies hetzelfde hotel als 2 jaar geleden toen ik voor het eerst bij de nationale ploeg kwam. Even voor je beeldvorming 2 jaar geleden verbleven we hier ook, maar toen zijn we diezelfde dag nog gewisseld van hotel omdat alles vies, oud en kapot was.
Toen ik besefte dat ik 2 jaar later weer bij hetzelfde hotel stond, kon ik in combinatie met de vermoeidheid echt wel huilen. Toen hoorden we dat het hotel gerenoveerd was voor het toernooi. Het was geen top hotel, maar het was schoon. Wat een enorme opluchting was dat. Ondanks dat we allemaal erg vermoeid waren moesten we toch trainen. Het veld lag er weer perfect bij en gelukkig was het een korte training. Na de training gingen we eten en mijn voornemen was om lekker vroeg naar bed te gaan. Dat plan viel in het water, want alle stroom in het hotel viel ineens uit. Het leek wel een film waarin we beland waren. Je zag overal hotelpersoneel lopen met zaklampen om te kijken waar het probleem was ontstaan. Na ongeveer een uur gingen de lampen weer aan en konden we allemaal weer rustig naar onze kamers.
De volgende dag spraken we onze wedstrijd na en hadden we een PCR test. In de avond stond er weer een training gepland. De dag erna stond er een teamuitje gepland en daar had ik super veel zin in. Even eruit en genieten van het lekkere weer en een andere omgeving. We gingen naar een haven met allemaal schattige winkeltjes en koffietentjes. Op dat soort momenten mis ik echt de gewone dingen in Nederland. Het zijn de kleine dingetjes, zoals gewoon een kop koffie of even lekker Nederlands eten. Het was fijn om er even tussen uit te zijn geweest. Vlak voor de training kregen we nog bezoek van een Tunesische ambassadeur die even een praatje kwam houden voor ons. Daarna stond er weer een training op het programma. Dit was voornamelijk alleen tactisch ter voorbereiding op Zuid-Afrika, want morgen is het zover.
Het is eindelijk matchday en ik kan echt niet wachten. We hebben nog een bespreking met beelden van Zuid-Afrika. Vandaag staat er zoveel op het spel, dit is misschien wel een van de belangrijkste wedstrijden die ik tot dusver heb gespeeld. Vandaag kunnen we ons kwalificeren voor de halve finale en daarmee een plek voor het WK bemachtigen. Iedereen heeft er onwijs veel zin in, maar er hangt ook een bepaalde spanning. Dit is zoiets groots en niemand van ons heeft dit nog meegemaakt. Vlak voordat we vertrekken naar het stadion krijg ik ineens te horen dat ik ben genomineerd tot een van de beste spelers van Afrika samen met mijn collega spits. Ik ben enorm vereerd en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik sta gewoon tussen speelsters van Barcelona en Atletico Madrid, dat is echt iets waar ik heel trots op ben. Het was een mooi moment, maar al snel gaat mijn focus terug naar de wedstrijd. We komen aan bij het nieuwe stadion en in onze kleedkamer hangen alle shirtjes alweer klaar. Ook hangen overal blaadjes met ‘Yes we can” erop, omdat dit onze zin was geworden van dit toernooi. Daarna gaan we het veld bekijken. Het veld ligt er wederom fantastisch bij. We lopen zoals gewoonlijk even rondje. De muziek staat keihard aan en we beginnen te dansen op het nummer Jerusalema. Het is een prachtig plaatje, zelfs onze fysiektrainer doet met ons mee. Dan is het tijd om om te gaan kleden, we lopen terug naar binnen. Op dat moment komt het team van Zuid-Afrika binnen. Ze komen zingend en dansend binnen, met nota bene de trainster van ze voorop. Het is echt iedere keer toch een klein beetje genieten.
Een klein uurtje later is het dan zover, de wedstrijd gaat beginnen. Ik ben toch wel erg nerveus, maar dat komt meer door de gevolgen die deze wedstrijd heeft. We lopen het veld op en ik heb weer kippenvel. Die momenten blijven echt onvergetelijk. We zingen ons volkslied zo hard mogelijk mee, om te laten zien dat we trots zijn en dat we Zuid-Afrika vandaag geen cadeautjes gaan geven. We beginnen niet heel sterk, we zijn zoekende en ik merk dat we nerveus zijn. Ook merk ik gedurende wedstrijd dat we fysiek en qua snelheid echt wel meekunnen. Ze zijn toch weer heel anders dan Zambia en Kameroen. Dat werkt in ons voordeel, zij willen voetballen en dat willen wij ook. Zij hebben meer de bal en wij proberen uit de counter gevaarlijk te worden. Dat lukt een aantal keer goed, maar in de 14e minuut is het raak voor Zuid-Afrika. We herpakken ons en het lijkt alsof we nu echt wakker geschut zijn. We worden steeds dominanter aan de bal en we zijn echt gelijkwaardig geworden. In de tweede helft hebben wij veel meer de bal en maken wij het spel op zoek naar de gelijkmaker. Zij zijn voornamelijk levensgevaarlijk uit de counter, maar ze maken het niet af. Dus we blijven lang in leven. We komen tot de 16 en dan houdt het daar een beetje op. We krijgen kleine mogelijkheden, maar het geluk is niet aan onze zijde. Ik ga er in de 80e minuut uit. Terwijl ik plaats heb genomen op de bank, besef ik me pas hoe ontzettend spannend het is. Ik kan bijna niet kijken. In de laatste minuut van de extra tijd wordt een van onze meiden getackeld in de 16 meter en de scheidsrechter fluit en wijst naar de stip. Ik kan het gewoon niet geloven, we krijgen de ultieme kans op de verdiende gelijkmaker. Maar dan gebeurt er iets heel vreemds, ze geeft ineens een achterbal. Onze speelsters bevliegen de scheids… De VAR roept haar om de beelden te komen kijken, maar ze weigert. Ze fluit vervolgens af en dan komt het besef… Het is ons niet gelukt en dat doet vreselijk veel pijn. Het overgrote deel van het team rent woedend af op de scheidsrechter, want het is natuurlijk een ongelofelijk belachelijke beslissing. Het was duidelijk een 100% penalty en die heeft zij ons ontnomen. Ik blijf in de dug-out zitten, want bij mij overheerst het verdriet. Ik kan alleen maar huilen en de dokter komt naast me zitten en slaat haar arm om me heen.
De kans op regelrechte plaatsing voor het WK en de kwartfinale is voorbij. Wel hebben we nog een kans voor het play-off toernooi van het WK. We moeten dit een plek geven en ook weer door. Want Senegal staat op ons te wachten voor die allesbepalende wedstrijd. En zoals je hebt gelezen in de vorige blog hebben wij nog een appeltje te schillen met het team van Senegal. We lopen gezamenlijk van het veld af en we bedanken het publiek die ons hebben gesteund vanavond. De mensen juichen ons toe en applaudisseren voor ons. Het is een mooi plaatje, maar ik kan eigenlijk niet stoppen met huilen. De teleurstelling en boosheid is echt te groot nog. We waren zo dichtbij, zo dichtbij… In de bus terug naar het hotel is het doodstil. Iedereen is enorm teleurgesteld en verdrietig. We komen middernacht aan in het hotel en dan moeten we nog eten. De chef heeft patat gemaakt, dat zie ik maar als troostvoer. Na het eten is het is ook al te laat om met het thuisfront te bellen, want die slapen natuurlijk al. Ik slaap die nacht enorm laat, omdat de wedstrijd nog door mijn hoofd spookt. Maar zoals ik eerder zei, ons toernooi is nog niet klaar, dus we zullen onszelf moeten oprapen want we moeten er staan tegen Senegal.
De dag erna heerst er nog steeds teleurstelling, maar is er meer ruimte gekomen voor het trotse gevoel. Want we speelden wel onze beste wedstrijd tegen een titelkandidaat. Daar mogen we echt heel trots op zijn, maar dat gevoel komt bij mij later wel. Voor de volgende wedstrijd moeten we wel weer terug naar Casablanca. Dus dat betekent dat we die ochtend onze spullen weer moeten pakken om weer terug naar ons eerste hotel te gaan. We wachten in de lobby met elkaar op de bus en dan arriveert het team van Nigeria ook bij ons hotel. Ik ben best een beetje onder de indruk van ze. Er komt een mevrouw naar me toe gelopen van de staf van Nigeria en ze begint in het Engels tegen met te praten. Ze zegt dat we het onwijs goed hebben gedaan tegen Zuid-Afrika en dat wij echt trots mogen zijn. Ook zei ze dat het inderdaad duidelijk een penalty was. Het waren mooie woorden en natuurlijk is dat fijn om te horen, maar toch merk ik dat de teleurstelling nog overheerst. Deze mevrouw blijkt achteraf de assistent trainster te zijn van het Nigeriaanse team.
De bus arriveert en we gaan weer terug naar Casablanca. Daar aangekomen gaan we voor de hersteltraining naar een spa, daar was ik wel heel blij. De wedstrijd was zwaar, maar ook het reizen is toch wel echt pittig iedere keer. In de spa kon je zwemmen, de sauna in en we kregen een massage. Dat was wel nodig, want je merkt ook dat iedereen toch langer nodig heeft om te herstellen gedurende het toernooi. Die dag is verder wel relaxed, we herstellen en kijken beelden terug van onszelf. De dag erna is alweer de voorbereidende training, we doen niet veel. We doen wat tactisch en standaard situaties en we eindigen zoals iedere training met penalty’s. Dat kon namelijk nog wel eens gebeuren mochten we eindigen met een gelijkspel. Je merkt wel echt dat we nu al bijna anderhalve maand samen zijn. Er zijn hier en daar af en toe irritaties, wat natuurlijk meer dan logisch is. Maar goed, iedereen weet dat morgen enorm belangrijk is voor ons, maar ook zeker voor het Tunesisch vrouwenvoetbal. We kunnen morgen nogmaals geschiedenis schrijven en onze droom zal dan in leven blijven.
We zijn goed voorbereid, we hebben beelden gekeken en bovendien hebben we natuurlijk al tegen ze gespeeld. Dus iedereen is er klaar voor en er is maar één uitkomst deze wedstrijd. We willen en moeten winnen! We spelen in ons oude vertrouwde stadion dus dat voelt vertrouwd. We komen aan bij het stadion en je merkt aan alles dat iedereen voor ons is. Marokko en Tunesië zijn natuurlijk buren, dus alle Marokkaanse mensen zijn vanavond voor ons, dat voelt fijn want die steun kunnen we goed gebruiken. Er zijn ook veel Senegalese supporters dus het kan niet anders dan een leuke wedstrijd worden. Zoals je in de eerste blog hebt kunnen lezen ontstond er in de oefenwedstrijd tegen Senegal een vechtpartij. Iedereen is dus extra gebrand vanavond. Wij komen het veld op voor de warming-up en worden meteen uitgefloten en uitgejouwd door de supporters van Senegal. We kijken elkaar aan en moeten er om lachen. We weten wat ons te doen staat en nu helemaal. Dit werkt alleen maar als extra motivatie. De wedstrijd beginnen we erg sterk en krijgen een paar goede kansen, maar we scoren niet. Er worden heel veel overtredingen gemaakt, net zoals tijdens de oefenwedstrijd en je merkt dat het gedurende de wedstrijd steeds onvriendelijker wordt. Het blijft 0-0 en wij dringen aan voor de 0-1, maar we scoren gewoonweg niet. In de 80e minuut merk ik dat ik bijna kramp krijg, dus omdat ik in mijn achterhoofd rekening houd met een verlenging besluit ik mijn focus te leggen op het verdedigen. Om toch mijn krachten te sparen voor de verlenging.
De tijd tikt weg en het staat nog steeds gelijk. Dan is er een vreemd moment, in de blessuretijd wordt onze keeper gewisseld, wij kijken elkaar vragend aan hebben geen idee wat er gebeurt. De scheidsrechter fluit vervolgens af en vertelt ons dat er helemaal geen verlenging is. Ik weet niet wat ik hoor en ik echt woest. We gaan dus direct penalty’s schieten. We komen als team bij elkaar en ik ga op de grond liggen, want ik heb kramp. De trainer vraagt wie er wil schieten en het is een paar seconde stil. Ik steek vervolgens als eerst mijn hand op en ik geef aan dat ik de eerste wil nemen. Vervolgens wordt er een lijstje gemaakt met de nemers. We nemen plaats op de middenlijn en Senegal mag starten. Zij scoren de eerste. Het is 1-0. Ik ben echt enorm zenuwachtig en ik loop met halve kramp naar de stip toe. Terwijl ik naar de stip loop hoor ik de supporters van Senegal mij uitfluiten en toe roepen. Ik zeg alleen maar tegen mezelf ’rechts keihard in de hoek schieten’. Dit herhaal ik totdat ik bij de 11 meter aankom. De keeper is erg lang, dus ik weet dat ik echt hard en ver genoeg in de hoek moet schieten. Ik leg de bal neer en dan voel ik eigenlijk heel veel kalmte, ik weet wat me te doen staat. De scheidsrechter fluit en ik schiet de bal precies hard en ver genoeg in de rechterhoek. GOAL! 1-1! Ik voel alleen maar opluchting en juich naar mijn teamgenoten. Ik loop terug en dan is het aan Senegal. Ik mag niet meer bij het team plaatsnemen, ik moet achter in de cirkel wachten, dit is een Afrikaanse regel. Ik zit op mijn knieën en kijk toe hoe Senegal hun tweede gaat nemen. Ze missen en dat voelt geweldig! We kunnen op voorsprong komen, maar dat gebeurt niet want ook wij missen. Senegal scoort hun 3e penalty en staat nu 2-1 voor. Dus die van ons moet er echt in, maar ook onze 3e penalty wordt gemist… het blijft 2-1. Senegal scoort wederom en het staat nu 3-1. We moeten scoren anders is het over. Gelukkig doen we dat, dus het wordt 3-2. Senegal gaat hun laatste penalty nemen en als ze scoren dan is het gedaan, als ze missen blijven we in leven. De spanning is niet te houden en dan zakt de grond onder mijn voeten vandaan, want Senegal scoort en wint met 4-2…
Ik zak door mijn benen en zit op mijn knieën met mijn handen voor het hoofd. Ik besef dat het nu echt over en uit is. Mijn WK droom spat op ontzettend zure wijze uiteen. Ik begin te huilen en totaal verslagen begeef ik me in mijn eigen wereld. Dan pas besef je hoever je van huis bent en dat je familie en vrienden er niet zijn. Met de tranen die over mijn wangen lopen bedanken we ons publiek. Ze roepen allerlei lieve en mooie woorden. Ik kan gewoon niet geloven dat we het hebben laten liggen. Zo blijkt maar weer als je zelf de kansen niet afmaakt, dan doet de tegenstander het voor je. Achteraf horen we dat ons niet is verteld dat we direct naar penalty’s zouden gaan bij een gelijkspel. Bovendien kwam de trainer daar ook pas in de 90e minuut achter, vandaar dus de keeperswissel. De harde realiteit is dat we naar huis gaan. Onze trainer spreekt ons toe in de kleedkamer en hij vertelt ons dat we trots mogen zijn op wat we gepresteerd hebben. Na 14 jaar afwezigheid bij de Afrika Cup en dan dit presteren is niet niks. Voor mij komt dat veel te vroeg, want er zat echt veel meer in. We komen verslagen aan in het hotel en we moeten wederom nog eten. Ik heb natuurlijk helemaal geen honger. Ik eet een beetje, maar dan besluit ik om naar mijn kamer te gaan. Ik FaceTime mijn moeder, het is fijn om haar te zien. Dat is weer zo’n moment dat ik thuis enorm mis. We praten wat over de wedstrijd na en ik probeer mijn tranen te bedwingen. De avond spendeer ik bij teamgenoten, we praten na en blikken ook toch een beetje terug.
Voordat we terugvliegen naar Tunesië hebben we nog anderhalve dag in Casablanca. We bezoeken dat de dag na de wedstrijd met het team een souk. Een souk is een soort markt met allerlei snuisterijen, ik vind het altijd erg leuk om een souk te bezoeken, want je kunt er echt van alles halen. Terwijl we over de markt lopen merk ik dat ik er niet helemaal bij ben met mijn hoofd. Het is fijn om er even tussen uit te zijn, maar toch overheerst bij mij de pijn en het verdriet van de uitschakeling. Toch probeer ik er het beste van te maken. Ik besluit nog een aantal leuke souvenirs voor het thuisfront te halen. Dat doe ik eigenlijk altijd als ik op reis ben geweest. We vliegen de dag erna middernacht terug naar Tunesië toe.
Mijn allereerste Afrika Cup was tot een einde gekomen. Het was echt een rollercoaster van emoties. Wat ik daar allemaal heb meegemaakt zou ik voor geen goud willen missen. Ik zou het zo weer over doen. Ja, het resultaat heeft mijn hart echt gebroken maar als ik erop terugkijk heb de mooiste wedstrijden gespeeld op het allerhoogste niveau. Met heel veel trots heb ik het shirt gedragen en heb ik hopelijk mijn familie, vrienden en het land trots gemaakt. Ik behoor tot een van de beste spelers van Afrika en ik mocht 2 doelpunten maken in de openingswedstrijd. Het zijn herinneringen die ik voor altijd bij me zal dragen en enorm zal koesteren. Ik ben echt enorm dankbaar voor deze afgelopen anderhalve maand, maar natuurlijk ben ik ook echt heel blij om terug te gaan naar huis.
De droom van een WK blijft op dit moment een droom. Ik zal er alles aan doen om deze droom op een dag te kunnen verwezenlijken. Daar doe ik iedere dag alles aan.
