29 juni was het eindelijk zover, we gingen naar Marokko afreizen. Ik kon echt niet wachten tot we in Casablanca zouden arriveren. We hadden weer een nachtvlucht, dus dat zou wel weer pittig worden. We landden middernacht op Casablanca airport en in de gang op het vliegveld hing een enorme poster van de Afrika Cup. Iedereen werd er ondanks de vermoeidheid zo enthousiast door. Ik kon echt niet wachten om te beginnen. Eenmaal gearriveerd in ons hotel gingen we allemaal gauw slapen, want morgen hadden we meteen al een druk programma.
Tijdens de eerste volle dag in Marokko stond er een meeting op het programma met de CAF. De CAF is eigenlijk de bond van het Afrikaanse voetbal. Allerlei belangrijke mensen van de organisatie waren aanwezig en we moesten ons identificeren. Toen iedereen present was werd ons volkslied afgespeeld en moesten we allemaal gaan staan in de vergaderruimte waar we ons bevonden. De mensen van de organisatie bespraken een aantal topics die belangrijk waren op het toernooi. Een van de onderwerpen was veiligheid. Gedurende het toernooi hadden wij overal beveiliging met ons mee. Zelfs als we aan het eten waren in het hotel stond er ook een beveiliger. Hier kom ik later nog wel op terug. Een van de andere onderwerpen was de VAR. Dit was voor mij en voor ons hele team nieuw. Dus eigenlijk super interessant en ik was natuurlijk erg benieuwd naar de VAR momenten tijdens de wedstrijd. Na de meeting hadden we een fotoshoot. De foto’s werden gebruikt voor onder andere social media. Na de shoot gingen we vrijwel direct door want er moest natuurlijk ook getraind worden.
Buiten stonden allemaal politieauto’s en motoren op ons te wachten. Zij zouden ons begeleiden naar het complex waar we zouden gaan trainen. Met het grote logo van Tunesië op de bus reden we door de straten van Casablanca en dat trok natuurlijk heel veel aandacht. Ik heb het nu al best vaak meegemaakt maar toch blijft het een gek gevoel. We kwamen aan bij het veld en het lag er echt als een biljart laken bij. We hadden nu nog 3 dagen om te wennen en om ons voor te bereiden voor onze eerste groepswedstrijd tegen Togo. Het was een stuk kouder in Marokko in vergelijking met Tunesië. Het klinkt gek om te zeggen, maar ik had het gewoon best wel koud, terwijl het gewoon 25 graden was. Ik was inmiddels natuurlijk 39 graden gewend, dus het was niet heel gek dat ik weer even moest wennen aan de temperatuur. We trainden iedere dag best wel laat, omdat we op de wedstrijdtijden trainden. Dat betekende dat we vaak pas om 23:00 uur in het hotel terug waren. Over het eten gesproken dat was niet echt om over naar huis te schrijven. Het was zo erg dat de staf besloot om de chef-kok van het nationale team over te laten vliegen. De grote vraag was alleen wannéér hij zou arriveren…
Dan was het eindelijk zover, onze eerste wedstrijd stond vandaag op het programma. We speelden pas om 21:00 uur lokale tijd. Dus we hadden een lange voorbereiding. Tijdens de bespreking keken we de beelden van onze tegenstander Togo. Verder was het rusten en eigenlijk wachten tot we naar het stadion konden gaan. Ik ben niet heel snel meer zenuwachtig, maar dit was wel echt anders. Ik werd echt met het uur nerveuzer, dat is ook niet gek want mijn grote droom ging in vervulling. We arriveerden onder begeleiding van politie in het stadion en daar speelde Kameroen tegen Zambia. Die wedstrijd eindigde in 0-0. Dit was voor ons een gunstige uitslag maar natuurlijk moesten we zelf eerst winnen.
Je merkte aan alles dat het een groot toernooi was, overal was beveiliging en er waren echt veel supporters. Daarbij speelden we in het grootste stadion van Marokko, dus ook dat was natuurlijk geweldig. De omstandigheden waren perfect, daaraan kon het niet aan liggen. De warming-up was goed en het was tijd om het veld op te lopen. Het nummer van de Afrika Cup werd afgespeeld en toen was het moment daar. Het ging echt beginnen, eindelijk! Op de weg naar het veld kreeg ik toch een brok in mijn keel. Mijn grote droom ging in vervulling en mijn gedachten gingen naar al mijn lieve familie en vrienden die in Nederland voor de buis zaten. Een teamgenoot van mij zei op dat moment tegen me: “je familie zal trots op je zijn”. Het was een mooi moment om hierop zo een belangrijk moment even kort bij stil te staan. Het volkslied zongen we samen zo hard mogelijk mee en dat is natuurlijk altijd een kippenvel moment.
Op het moment dat de scheidsrechter floot waren eigenlijk direct al mijn zenuwen weg. We kwamen binnen 1 minuut op voorsprong. Wat een droomstart was dit. Ik kreeg direct een goed gevoel, dit moest wel goed komen. 10 minuten later mocht ik nota bene met mijn hoofd de 2-0 voor mijn rekening nemen. Een ontploffing van vreugde, ik zag al mijn teamgenoten op mij afkomen. Dit was echt een droom die uitkwam. We schrokken er een beetje van dat we al zo snel op een 2-0 voorsprong stonden. We werden slordig en Togo werd steeds wat gevaarlijker. We kregen een penalty tegen en het werd 2-1. Dat was ook de ruststand. Kort na de rust was er een VAR moment. Tijdens dat VAR moment hoorde ik mensen mijn naam roepen. Mijn naam werd zo Nederlands uitgesproken dat ik het publiek in keek en ik zag een groepje mensen zwaaien. Mijn oude klasgenootje Joëlle en Claudia van den Heiligenberg stonden naar me te zwaaien. Dat was voor mij zo’n gek en mooi moment, dat zij ook gewoon hier in het stadion waren. Ik zwaaide terug en toen kwam de scheidsrechter terug met haar beslissing. Togo kreeg een rode kaart. Dit mocht niet meer misgaan. In de 60e minuut kregen we een vrijetrap aan de zijkant van de 16 meter. Er kwam een voorzet en ik weet niet wat me bezielde die wedstrijd, maar ik scoorde de tweede van de avond en weer met mijn hoofd. Het was echt een belangrijke goal en ik was zo ontzettend blij. Dit moment ga ik echt nooit meer vergeten. Uiteindelijk scoorde mijn collega spits ook haar tweede van de avond. We wonnen met 4-1, wat betekende dat we voor nu 1e stonden in de groep. De scheids floot af en dat was echt een euforisch moment.
Mijn teamgenoten vlogen mij in de armen, echt een kippenvel moment. Dit euforische moment werd vrijwel direct verstoord, want ik was de gelukkige die dopingcontrole had. Gelukkig was ik samen met een andere teamgenoot. Ik heb denk ik wel 6 flesjes water nog moeten drinken, want ik kon niet plassen. Dus ruim een anderhalf uur later waren we beiden klaar en konden we eindelijk naar het hotel. Met een auto van de CAF werden we teruggebracht naar ons hotel. Het eerste wat ik wilde doen was natuurlijk mijn ouders bellen, alleen was het met het tijdsverschil eigenlijk al veel te laat. Toch heb ik geprobeerd om ze te bellen en tot mijn grote verbazing nam mijn moeder slaperig haar telefoon op. Ik heb mijn ouders toen nog kort kunnen spreken en dat was echt een geweldig moment. Ondanks dat ze het op tv hebben kunnen zien is het toch anders als ze aan de andere kant van de wereld zitten. Mijn telefoon was echt ontploft met zoveel lieve berichtjes, dat maakte me echt zo blij.
Het was een korte nacht, want ik zat nog vol adrenaline. De dag erna was het herstellen en natuurlijk een beetje nagenieten. We hadden hersteltraining in de gym en verder stond er weinig op het programma. De dag erna hadden we beelden van Zambia, dat is onze volgende tegenstander. Ook de wedstrijdtraining was relatief rustig maar we waren wel klaar voor Zambia. Ik had er enorm veel zin in. Dit keer speelden we om 18:00, dus het was nog best benauwd, dat was weer even wennen.
Ik had goed geslapen en ik had enorm veel zin in de wedstrijd. Het eten was de afgelopen dagen waardeloos, we kregen letterlijk droge pasta zonder saus. Dit is natuurlijk niet zoals het hoort dus hebben we onze staf gevraagd om pesto te halen. Ik was dolblij dat ik hoe simpel het ook klinkt spaghetti met pesto uit een potje kon eten. Dan pas besef je hoe vanzelfsprekend wij bepaalde dingen vinden.
We kwamen aan bij het stadion, waar we ook onze eerste wedstrijd speelden. Het was dus vertrouwd terrein. De meiden van Zambia kwamen zingend en dansend het stadion binnen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar ook heel erg van kan genieten.
Iedereen was er klaar voor maar het zou geen gemakkelijke wedstrijd worden. Zoals verwacht was het een pittige wedstrijd, ik merkte eigenlijk direct dat ze allemaal onwijs snel waren en ook fysiek sterk. Daar hadden we moeite mee, gewoonweg omdat wij niet zo snel zijn. Voetballend kwamen we er een paar keer redelijk uit maar in de 30e minuut werd de spits van Zambia onderuit gehaald in de 16-meter. Natuurlijk werd het een VAR moment, wat echt enorm spannend was en natuurlijk gaf ze een penalty. Dat was te verwachten. Ze miste en we kregen er wel een boost van. Een paar minuten later speelde ik mezelf vrij en schoot op de goal. Onderweg werd de bal geraakt en ik hoor de scheidsrechter fluiten en wijzen naar de penaltystip. Ik zit op mijn knieën en ik juich maar te vroeg. Ze wordt door de VAR geroepen en kennelijk is de bal niet geraakt door een hand. We gaan de rust in met 0-0. We gaan de tweede helft in en het spelbeeld is nagenoeg hetzelfde. Wij houden tegen en proberen er met een counter uit te komen. Dat gaat goed tot en met de laatste minuut. Dan scoort Zambia namelijk de 0-1. Het is een vreselijk zuur moment, in de laatste minuut mag ons dit niet overkomen. We verliezen de wedstrijd met 0-1. Ik baal echt als een stekker want een gelijkspel was echt prima geweest. We moeten dit een plek geven, analyseren en weer doorgaan want onze volgende tegenstander is de groepsfavoriet Kameroen. Die wedstrijd spelen we op zaterdag.
We kwamen terug in het hotel en iedereen was teleurgesteld. Maar toen wij onze chef in de deuropening zagen staan begon iedereen spontaan te juichen en te applaudisseren. Wat was ik blij dat we eindelijk lekker konden eten. De dag na de wedstrijd deden we niet veel, we hadden hersteltraining en verder hebben we weinig gedaan.
Ook de tweede dag na de wedstrijd is het een lange dag. We bespreken pas om 18:00 en we trainen pas om 21:30 en daarna moeten we dan nog eten. Soms is het ook wel erg zwaar omdat we letterlijk het hotel niet uitkomen, behalve als we moeten trainen. We spelen dan spelletjes, kijken een serie, doen onze nagels, bellen met vrienden en familie en we rusten veel. En natuurlijk probeer ik waar het kan het EK te volgen. Zo luister ik bijvoorbeeld in de bus Portugal – Nederland op de radio, want de livestreams werken hier niet. We komen pas om 23:00 terug van onze training en moeten nog eten, het is wel echt even wennen zo laat eten. We trainen zo laat omdat we ook op die tijden spelen. Ergens is het dus wel logisch.
Het is weer matchday, vandaag spelen we tegen Kameroen en kunnen wij historie schrijven om voor het eerst de kwartfinale te bereiken. Kameroen is fysiek nog sterker dan Zambia, ook zijn ze veel sneller. Daarnaast zijn ze voetballend ook goed, want veel meiden spelen in Europa of in Amerika. Er zijn onwijs veel supporters van Kameroen mee en dat maakt de sfeer alleen nog maar beter. Iedereen is er klaar voor en hoe geweldig zou het zijn als we vandaag de kwartfinale kunnen bereiken. We beginnen vol goede moed aan de wedstrijd. Na 3 minuten krijgen we de 1-0 tegen en ik weet niet wat er gebeurt. Dit had ik namelijk niet zien aankomen. Iedereen is meteen wakker geschud en we weten dat we uit een ander vaatje moeten gaan tappen. We komen beter in de wedstrijd maar dat Kameroen beter is, is zeker. We houden het tot en met de 90e minuut op 1-0. Zelf komen we weinig aan voetballen toe en dan valt in de laatste minuut de 2-0. De scheidsrechter fluit af en we verliezen ook de tweede groepswedstrijd. Op het andere veld staat Zambia voor tegen Togo en dat betekent dat wij tot de beste nummers 3 behoren en dus door zijn naar de kwartfinale!!! Het moment dat onze trainer dit aan ons vertelt is iedereen de verliespartij eigenlijk alweer vergeten want we zijn gewoon door. Iedereen vliegt elkaar in de armen en we beginnen met z’n allen te zingen. We hebben het geflikt na 14 jaar!! Ik krijg echt kippenvel als ik er nu aan terugdenk.
Kameroen en Zambia zijn ook door en onze volgende tegenstander zal titelkandidaat Zuid-Afrika zijn. We rijden terug met de bus naar het hotel en aangezien Kameroen ook in ons hotel zit staat het buiten vol van de supporters uit Kameroen. Zodra we uitstappen beginnen de supporters te klappen en te juichen voor ons. Dat was echt zo’n speciaal moment. Onze chef heeft heerlijk eten klaar staan voor ons en iedereen geniet van het eten en de muziek. Op dat moment komen er stafleden en speelsters van Kameroen onze eetzaal binnengelopen en ze beginnen te dansen op onze muziek. Het resulteert in een grote groep dansende mensen op Afrikaanse muziek. Als ik er nu aan terugdenk krijg ik echt een lach op mijn gezicht. Ook dat hoort bij de sport en dat maakt het ook zo mooi. In de volgende blog schrijf ik over de laatste tweede wedstrijden en over de teleurstellende uitschakeling.
Maar vergeet niet sometimes dreams do come true…
