Gisteren ben ik teruggekomen uit het warme Tunesië, dus het is behoorlijk wennen aan het weer op dit moment. We zouden eigenlijk twee kwalificatiewedstrijden spelen tegen Ivoorkust, maar zij hebben zich teruggetrokken. De reden hiervoor is bij ons niet bekend. Het positieve hieraan is dat we automatisch doorgaan naar de volgende ronde. Dit betekent dat we nog maar vier wedstrijden verwijderd zijn van de Olympische Spelen volgend jaar in Parijs. Onze volgende tegenstander is Marokko, een deelnemer aan het WK van dit jaar. Tijdens deze periode hebben we twee nuttige oefenwedstrijden gespeeld tegen Senegal om ons voor te bereiden op de volgende interlandperiode. Dan kunnen we ons namelijk kwalificeren voor de Afrika Cup, zullen we het opnemen tegen Congo. We spelen een keer thuis en een keer uit
Deze keer zal ik je niet het hele kamp meenemen in deze blog, maar ik wil je wel twee specifieke, voor mij mooie verhalen vertellen. Het ene verhaal is persoonlijk, en het andere gaat over hoe voetbal mensen verbindt. Hier heb ik een heel mooi verhaal over. Als je mijn eerdere blogs hebt gelezen, weet je dat de duels tegen Senegal altijd op het scherpst van de snede worden gespeeld door beide partijen. Soms zelfs over het randje, zelfs al betreft het een vriendschappelijke wedstrijd. Daar denkt niemand aan in het heetst van de strijd. Dus ook deze wedstrijd was hard tegen hard. Ik zal beginnen met mijn eerste bijzondere verhaal.
Mijn twee zusjes en vader waren ook in Tunesië gedurende de tijd dat ik er was. De dag voor de eerste wedstrijd had ik ze ontmoet in mijn hotel, en dat was natuurlijk erg bijzonder om ze ineens daar te zien in ‘mijn wereld’, waar ik eigenlijk altijd alleen ben. Het werd nog specialer, want zelfs mijn oma en neefje waren meegekomen, en ik had ze al een hele tijd niet gezien. Ze moesten namelijk vanuit Sousse komen een andere grote stad in Tunesië. Dit is ongeveer twee uur rijden naar waar ik verblijf in de hoofdstad Tunis.
Dit weerzien was echt heel bijzonder. De dag erna speelden we de wedstrijd, en ik raakte in botsing met de keepster van Senegal. Daardoor moest ik even voor verzorging buiten het veld. Toen ik terugliep naar de middenlijn om terug te keren. Zag ik tot mijn grote verbazing mijn twee zusjes, vader en neefje staan. Dit was zo bijzonder, want zoals ik net al vertelde, ben ik eigenlijk altijd alleen als ik op reis ben met Tunesië. Ik kon het bijna niet geloven dat dit echt gebeurde. En nu stonden mijn dierbaren daar gewoon op de tribune te kijken. Het was echt een kippenvel-moment en een moment om voor altijd te koesteren. Dat was mijn speciale moment die ik jullie niet wilde ontnemen.
De ontmoeting met mijn oma en vader in het het hotel.
Mijn tweede bijzondere moment gaat over de verbinding die voetbal met zich meebrengt. Zoals ik net al vertelde, ging het er hard aan toe in beide wedstrijden. De tweede wedstrijd was afgelopen, en we verloren nipt (2-3). Het was erg chaotisch en er waren voortdurend opstootjes tussen de trainers en de speelsters. Het was erg rumoerig op het veld. De scheidsrechter had de wedstrijd ook niet meer onder controle, dus ik was blij dat wij zonder ernstige blessures van het veld gingen. Zelfs na de wedstrijd was er nog steeds veel frustratie van beide kanten. Wij gingen naar binnen na de toespraak van de trainer, terwijl Senegal al naar binnen was gegaan.
Toen we het gebouw van de kleedkamers binnenkwamen, kwam Senegal naar buiten met muziek, en de speelsters waren aan het dansen. Plotseling zeiden ze tegen ons: “Doe mee.” Dat hoef je geen twee keer te zeggen tegen ons, want we houden van dansen. Onze speelsters mengden zich met Senegal, en er ontstond een grote gemengde groep. Iedereen lachte en danste samen. Het is bizar hoe voetbal mensen kan verbinden. Vijf minuten eerder stond iedereen nog ruzie te maken met elkaar, en nu stonden we met elkaar te dansen. Als ik dit soort momenten meemaak, ben ik altijd zo dankbaar dat ik voor Tunesië speel, omdat ik dit soort momenten anders nooit zou meemaken. Het is bijzonder hoe voetbal verbroedert, en ik weet zeker dat als we nog een keer tegen Senegal spelen, het nog intenser zal zijn dan ooit tevoren.
Nu is het belangrijk om goed uit te rusten en te herstellen. Zondag staat er namelijk weer een belangrijke wedstrijd op het programma met Excelsior. We spelen dan thuis tegen PSV.
